Γεννήθηκε στο Βαθύ Σάμου. Εισήλθε στον εισαγγελικό κλάδο το 1951 και το 1985 προήχθη σε Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Αποχώρησε από την υπηρεσία στο τέλος Ιουνίου 1986, λόγω συμπλή­ρωσης του ορίου ηλικίας. Είχε μετεκπαιδευθεί στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Τυβίγγης (Tubingen), στο Ποινικό και Αστικό Δί­καιο. Δίδαξε Ποινικό Δίκαιο και Ποινική Δικονομία από το 1972 έως το 1986 ως υφηγητής, αναπληρωτής καθηγητής και καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διατέλεσε Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Ποινικού Δικαίου και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Δικονομολόγων, Πρόεδρος της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής του Υπουρ­γείου Δικαιοσύνης και της Ειδικής Επιτροπής Σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας. Μετέσχε στη Συνδιάσκεψη του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα και προτάθηκε, ως αντιπρόσωπος της Ελλάδας, στην Committee on Crime Prevention and Control του O.H.E.

Εδημοσίευσε σειρά μελετών από τις οποίες οι κυριότερες είναι: «Ή συρροή ποινικών νόμων εν γένει και η μη τιμωρητή προτέρα ή υστέρα πράξις» (διδακτορική διατριβή), «Γενικαί Αρχαί της φαινομένης συρ­ροής εγκλημάτων και ιδίως της κατ’ ιδέαν» (διατριβή επί υφηγεσία), «Η προκαταρκτική εξέταση», «Η έννοια, και η φύση της συνολικής ποινής», «Η εξέτασις των διαδίκων ως νέον μέσον αποδείξεως κατά τον Κ. Πολ. Δ.».

Στη συλλογή του «Ποινικά Σύμμεικτα» συγκέντρωσε 250 προτά­σεις και γνωμοδοτήσεις του σε θέματα ποινικού δικαίου και ποινικής δικονομίας. Επιμελήθηκε την έκδοση του «Ποινικού Δικαίου» του καθηγητή Νικ. Χωραφά. Το 1975 έλαβε μέρος και υποστήριξε την κατη­γορία στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών το οποίο δίκασε και καταδίκασε τους πρωταίτιους του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967. Διατέλεσε, κατά τα έτη 1989 και 1990, Υπουργός Δικαιοσύνης επί Υπη­ρεσιακής και στη συνέχεια επί Οικουμενικής Κυβέρνησης.

* βλ.  “Η Εισαγγελία” του Παναγιώτη Γ.Δημόπουλου, Εισαγγελεύς του Αρείου Πάγου ε.τ. , β΄έκδοση σελ.207