Γεννήθηκε στη Ζάτουνα Αρκαδίας. Το 1929 εισήλθε στο δικαστικό  σώμα καιτο 1958 από το βαθμό του Εφέτη προήχθη σε Αρεοπα­γίτη. Διετέλεσε προϊστάμενος των υπηρεσιών του Εφετείου Αθηνών. Την 31 Μαΐου 1968, δηλαδή δύο ημέρες μετά την ολοκλήρωση της «εκκαθάρισης» της τακτικής Δικαιοσύνης, προήχθησε Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, αφού προηγουμένως, δια του άρθρου μόνου του α.ν. 273/1968, τροποποιήθηκε η διάταξη του άρθρου 24§5 του  κ.ν. 3641/1957 και διευκολύνθηκε η προαγωγή του. Αποχώρησε από την υπηρεσία κατά μήνα Ιούνιο 1970 λόγω συμπλήρωσης του ορίου ηλι­κίας. Μετά τη μεταπολίτευση η προαγωγή του σε Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ανακλήθηκε αυτοδικαίως δυνάμει της από 4/5 Σεπτεμ­βρίου Σ.Π. «περί αποκαταστάσεως της τάξεως και ευρυθμίας εν τη Δικαιοσύνη». Μετά τη συνταξιοδότησή του διατέλεσε Πρόεδρος του Δ.Σ. του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Μετά την ψήφιση του Συ­ντάγματος του 1975, κατ’ εφαρμογήν της μεταβατικής διατάξεως του άρθρου 118§2 αυτού, παραπέμφθηκε στο Ανώτατο Πειθαρχικό Συμ­βούλιο το οποίο, με την υπ’ αριθμ. 12/1975 απόφασή του, αποφάνθηκε ότι δεν έπρεπε να ανακτήσει τον βαθμό του Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου. Κατά της αποφάσεως αυτής του Α.Π.Σ. ήσκησε αίτηση ακυρώσεως η οποία όμως απερρίφθη, ως απαράδεκτη, με την υπ’ αριθμ. 2690/1976 απόφαση του ΣτΕ, κρίναντος ότι οι αποφάσεις του Α.Π.Σ. συνιστούν πράξεις οργάνου της Δικαστικής εξουσίας που δεν υπόκεινται, από τη φύσητους, σε αίτηση ακυρώσεως.

* βλ.  “Η Εισαγγελία” του Παναγιώτη Γ.Δημόπουλου, Εισαγγελεύς του Αρείου Πάγου ε.τ. , β΄έκδοση σελ.196